Stanęła obok Suriela patrząc na groby, pochyliła się lekko jakby składając hołd pochowanym wilkom.
-Musiałeś bardzo ich kochać- odezwała się w końcu po kilkunastu minutach milczenia

-Doskonale to rozumiem- powiedziała cicho, lekko ochrypłym głosem
Ona sama nawet nie wiedziała czy jej rodzice jeszcze żyją, gdzie są... nie wie nic.

Cóż... unikała zwykle tego tematu niczym ognia, ale...
-Nie wiem...- westchnęła cicho -Nawet nie wiem czy kiedykolwiek miałam jakąś rodzinę...-

-Nie masz za co przepraszać- usiadła i podrapała się za lewym uchem
-Już zdążyłam się do tego przyzwyczaić- westchnęła i potrząsnęła łbem

-Wiesz, ja nigdy nie byłam w 'normalnym' stanie- powiedziała dosyć obojętnie i spojrzała na niebo
-Chmury są piękne, czyż nie?- spytała w końcu

-Ech nieważne, zupełnie nieważne- spojrzała na Suriela w sztucznym wilczym uśmiechu
-Tak mi się strzeliło- powiedziała wymijająco

-Codziennie tu przychodzisz?- zmieniła temat, niezbyt usatysfakcjonowana poprzednim
patrzyła na Suriela z lekkim zaciekawieniem